Rodzic – to animator i aktor, dziecko – aktor, autor scenografii, główny bohater przedstawienia. Niewiele trzeba, żeby stworzyć własną, rodzinną scenę pedagogiczną: wystarczy blat stołu, biurko albo krzesło z oparciem. Do przedstawienia możemy użyć pacynek, lub lalek czy innych zabawek. Postaci możemy też zrobić samodzielnie, choćby z drewnianych łyżek lub rękawiczek. Potrzebujemy tylko odrobiny wyobraźni, kilku kolorowych szmatek, kawałka bibuły i kuchenna rodzina gotowa: mama Chochelka, tata Łyżka oraz dzieci: Łyżeczka i Widelczyk. Wszyscy uśmiechają się radośnie flamastrowymi buźkami i szczerze prezentują dziecięce poglądy na świat. Pięknie prezentują się lalki zrobione z makówek czy kukurydzianych kolb, albo z szyszek – Leśna Mama, Sosnowa Córeczka i Szyszkowa Wróżka, postacie, które pomogły pewniej dziewczynce i jej mamie w zrobieniu „porządków z porządkiem”.
Jak polubić sprzątanie?
NARRATOR (mama): Była sobie pewna mama, która miała wspaniałą córeczkę; miłą i bardzo grzeczną. Bardzo ją kochała. Ale córeczka miała za przyjaciółkę małą, śmieszną małpkę, która nieraz robiła różne psoty: a to rozchlapała wodę w łazience i nie chciała po sobie wytrzeć, albo porozrzucała zabawki i nie chciała posprzątać. Smuciła się mama, że córeczka ma taką przyjaciółkę, która jej tylko przysparza kłopotów i poszła do wróżki, żeby ta znalazła na małpkę sposób.
LEŚNA MAMA: Dobra wróżko, pomóż mi proszę, jestem już zmęczona tym ciągłym sprzątaniem po małej małpce. Co mam zrobić?
Rolę Córeczki i Wróżki, mama powierzyła córeczce i dowiedziała się dużo ciekawych rzeczy, które po odcedzeniu od dziecięcej fantazji stały się świetnym źródłem informacji o dziewczynce. Kiedy mama przyszła do mnie po kilku tygodniach i powiedziała: „Wie pani w czym tkwił problem? Córka broniła się przed sprzątaniem zabawek, bo koniec zabawy kojarzył jej się to z przykrym podawaniem leków tuż przed snem, więc jak mogła opóźniała tą chwilę. To jedna przyczyna, a drugą był fakt, że ja jej KAŻĘ układać zabawki, a przecież ona doskonale wie co ma robić, przecież ma 4 lata!” Panie poradziły sobie z tym problemem same: leki podawano Ewie w krótkiej przerwie między jednym etapem zabawy, a drugim, a do sprzątania mama-czarodziejka zapraszała córkę–wróżkę za pomocą czarodziejskiej różdżki.
Szpinak na scenę!
Bohaterami „Scenek Rodzinnych” może być… kotlet mielony, wizyta u cioci, albo znienawidzone, niebieskie rajstopy w motylki – czyli wszystko to, co wzbudza w naszych pociechach ostry protest. Daję Państwu gwarancję, że „syndrom” szpinaku niewiele ma wspólnego z wrażeniami przenoszonymi przez kubki smakowe. Bunt wynika raczej z niewiedzy lub wydumanych uprzedzeń. Kto lubi szpinak ręka do góry? A kto jadł budyń ze szpinaku, albo zielony tort? A może ktoś miał okazję spróbować włoskich pierożków ze szpinakiem i serem? Tylko kilka osób? To znaczy, że o szpinaku, oprócz anegdotki o zawartości żelaza, wiemy niewiele. To samo dotyczy innych dziecięcych protestów. Może zabawa w teatr pomoże rozwiązać te problemy?
Idziemy do teatru
W wielu miastach funkcjonują teatry lalkowe. Wyjście na przedstawienie to świetne urozmaicenie weekendu. Atmosfera teatru, bezpośredni kontakt ze sztuką, ludzkim głosem i „żywą” lalką, pobudzają wyobraźnię i są pożywką dla własnej twórczości. A przecież właśnie o to nam chodzi. Dziecko, naładowane pomysłami, z naszą pomocą, zacznie improwizować własne dialogi, z których można wyczytać więcej niż z bezpośredniej rozmowy. Oddajmy swój głos lalkom, kukiełkom, pacynkom czy marionetkom i posłuchajmy co opowiedzą nam nasze dzieci schowane za kurtyną z zasłonki. Warto zaprosić do wspólnej zabawy dzieci znajomych, a samemu w większym gronie zasiąść na widowni.
Propozycja scenariusza: