W pierwszych miesiącach życia nie zabraniamy dzieciom prawie niczego – wszak najczęściej leżą one w łóżeczku bądź są noszone w ramionach rodzica. Sytuacja zmienia się diametralnie w drugim roku życia dziecka. Wtedy maluch słyszy „NIE” średnio co 9 minut: „Nie biegnij”, „Nie dotykaj”, „Nie wchodź tam”, itp. Nic więc dziwnego, że często na rodzicielskie „NIE”, dzieci reagują wręcz odwrotnie.
Jak więc postawić granicę, jak dziecku czegoś zabronić? Jak powiedzieć „NIE”, by maluch zrozumiał i zaczął respektować ustalone zasady?
„NIE” inaczej
Zamiast „Nie biegaj” powiedz „Idź powoli”, „Daj mi rączkę”.
Zakazywanie jakiejś czynności wcale nie mówi dziecku, czego od niego oczekujemy. Skąd więc maluch ma wiedzieć, co robić? Co to znaczy: „Nie rozrabiaj”?
Mówienie „NIE” daje dziecku informację, czego ma nie robić, co jest zakazane, nie informuje jednak, co dziecko powinno zrobić. Jak więc ma się zachować – czy skakać, czy usiąść, czy iść powoli?
Co więcej, dzieci często wizualizują sobie słyszane komunikaty. Nie są jednak w stanie wyobrazić sobie słówka „NIE” i wyobrażają sobie samo „biegnij”. Dlatego czasem, gdy mówimy dziecku „Tylko nie spadnij z drabinki”, właśnie to spadnięcie się przydarza. Bo dziecko już zdążyło spadnięcie sobie wyobrazić, przez co stało się ono bardziej prawdopodobne. Powiedzmy zatem: „Trzymaj się mocno poręczy”, „Daj mi rączkę”.
Dlaczego „NIE”?