Mati zaczyna się wycofywać, traci pewność siebie. Podobnie, jak reszta chłopców, przeprosił uderzonego kolegę. Dlaczego inni mają wybaczone swoje przewinienie, a on nie? Nie rozumie, dlaczego koledzy nie przychodzą do niego. Nie rozumie, dlaczego jest gorszy. Rodzice kolegów zabronili im przychodzić do Matiego, zabronili im bawić się z nim na przerwach. Mati został potraktowany inaczej niż reszta, teraz odczuwa tego skutki. Zaczyna dokuczać mu samotność. On jest tym złym. W dodatku czuje, że wszyscy go obserwują, a jego mama płacze wieczorami.
Takie sprawy można mnożyć. Ta jest prawdziwa i jeszcze się nie zakończyła. Mati nie chce chodzić do szkoły, siedzi w domu od dwóch tygodni, a rodzice zastanawiają się, co robić dalej. Chłopiec nie ma kontaktu z kolegami, jest wyobcowany.
Dopiero teraz w chłopcu rodzi się bunt. Czuje się niesprawiedliwie potraktowany. Nigdy wcześniej nie słyszał tak wiele o problemie nadpobudliwości, a teraz na każdym kroku słyszy o swoim ADHD.
Jak twierdzą psychologowie, z którymi miałam przyjemność współpracować, dziecko z ADHD nie jest bardziej agresywne, niż dziecko bez nadpobudliwości. Jest bardziej impulsywne i bardziej je widać na tle rówieśników.
Problem z agresją może pojawić się wtedy, gdy dziecko czuje się odepchnięte, odseparowane, czasami wręcz zaszczute. Wtedy pojawia się w małej główce niezgoda na taką sytuację. Dziecko próbuje ponownie zwrócić na siebie uwagę i nawiązać kontakty z rówieśnikami. Jednak często wznowienie kontaktów okazuje się zbyt trudne. Zdarza się, że dzieci, które usłyszały o dziecku z nadpobudliwością niepochlebne opinie od dorosłych, zaczynają takie dziecko gorzej traktować. Krzyczą np. „Lepiej weź sobie syrop na ADHD”.
Często zdarza się również, że same dzieci, zauważywszy nadmierną impulsywność u swojego kolegi – zaczynają go przezywać, wyśmiewać. Dziecko się wtedy denerwuje i czasami zdarza się, że nie potrafi wyhamować swoich emocji. Psychologowie nazywają takie zjawisko agresją wtórną. Oznacza to, że dziecko staje się agresywne na skutek powtarzających się działań ze strony innych, które powodują obniżenie poczucia własnej wartości, odepchnięcie, wpędzanie w poczucie winy za swoją inność. Jest to forma obrony z powodu bezsilności.
Dla wielu osób sytuacja może być całkiem niezrozumiała. Wystarczy przecież wspólnie porozmawiać. W tej chwili dziecko jest wyobcowane, a zdenerwowani rodzice skupiają się na odpieraniu ataków. Nie sprzyja to nauce życia w społeczeństwie dziecka z nadpobudliwością.
Małgorzata Adria – Doświadczona mama nastolatka z ADHD. Wieloletni członek Polskiego Towarzystwa ADHD. Certyfikowany Mediator Oświatowy PCM. Z zawodu LIFE COACH (coaching relacji, coaching rodzicielski, coaching celu) oraz trener.
Prowadzi warsztaty dla rodziców na temat radzenia sobie z dzieckiem nadpobudliwym oraz konsultacje indywidualne na skype . Autorka książek: „Oswoić ADHD u dziecka” www.eb.adhd-dziecko.pl, „Budowanie systemu motywacyjnego dla dziecka”, www.system.adhd-dziecko.pl
Autorka internetowego Kursu dla rodziców „Jak lepiej radzić sobie z dzieckiem nadpobudliwym” oraz kursu Mądrego Chwalenia.
Czytaj również:
„Dziecko z ADHD. Wspólne Święta”
„Dziecko z ADHD. Samotność rodziców z wyboru”
„Dziecko z ADHD. Samotność rodziców – nie z wyboru”
i inne.
