Żartowała. Nie wdaję się w dyskusję.
Mnie, jako matkę chłopca z ADHD, takie żarty nie bawią. Takie żarty nie bawią również rodziców, których uczę, jak postępować nie tylko z dzieckiem, ale również z otoczeniem. Nie podoba nam się takie podejście do sprawy. Nie podoba nam się, nie wprost, ale jednak, porównanie dziecka z ADHD do wariata. Nie akceptujemy utożsamiania tej choroby z szaleniem lub szaleństwem. To nie tak.
Sytuacja w poradni pediatrycznej. Czekam z przeziębionym synem na korytarzu przed gabinetem lekarskim. Obok mnie siedzi mama chłopca, który biega w tę i z powrotem po korytarzu. Patrzy na syna i mówi: ”Co ty, masz jakieś ADHD? Usiądź na tyłku i siedź.”
Po raz tysięczny przekonałam się, jak bardzo temat ADHD jest spłycany. Po raz tysięczny poczułam, jak wiele jest jeszcze do zrobienia, aby opowiedzieć ludziom więcej na ten trudny temat. Trudny dla rodziców, którzy słyszą podobne komentarze na temat swoich pociech, które rzeczywiście borykają się z tym problemem.
Ludzie, którzy w ten sposób wyrażają swoją opinię, nic nie wiedzą o dysfunkcjach wynikających z nadpobudliwości psychoruchowej. Kiedy zapytamy te osoby o objawy, nie potrafią o nich opowiedzieć. Mówią, że dziecko biega i jest niegrzeczne, nic więcej. Nie podają objawów, ponieważ ich nie znają.
ADHD postrzegane jest stereotypowo, poprzez pryzmat tylko jednej z trzech grup objawów: nadruchliwości. Nadruchliwość, jako objaw mocno rzucający się w oczy, jest traktowana jako wyznacznik, jako pierwszy symptom, jako powód do przedwczesnego szablonowania dziecka.
Często słyszymy podobne uwagi na temat energicznego dorosłego lub na temat bardzo ruchliwych zwierząt.
Tymczasem ADHD to nie tylko nadruchliwość. To szereg objawów, z których bieganie jest akurat jednym z mniej uciążliwych.
Pozostałe dwie grupy, poza nadruchliwością to nadmierna impulsywność oraz deficyt uwagi i koncentracji.
W następnych artykułach będę stopniowo przybliżać poszczególne grupy objawów. Ważne jest, aby zachowania, które widzą obserwatorzy, wyjaśnić i przedstawić z punktu widzenia dziecka.
Liczę na to, że mając świadomość otoczenia dzieci z nadpobudliwością, przyczynimy się do większego zrozumienia dziecka, a co za tym idzie, prawidłowego reagowania na objawy. To z kolei spowoduje mniej przykrości dla dziecka i lepsze życie dziecka i jego otoczenia.
Małgorzata Adria – Doświadczona mama nastolatka z ADHD. Wieloletni członek Polskiego Towarzystwa ADHD. Certyfikowany Mediator Oświatowy PCM. Z zawodu LIFE COACH (coaching relacji, coaching rodzicielski, coaching celu) oraz trener.
Prowadzi warsztaty dla rodziców na temat radzenia sobie z dzieckiem nadpobudliwym oraz konsultacje indywidualne na skype . Autorka książek: „Oswoić ADHD u dziecka” www.eb.adhd-dziecko.pl, „Budowanie systemu motywacyjnego dla dziecka”, www.system.adhd-dziecko.pl
Autorka internetowego Kursu dla rodziców „Jak lepiej radzić sobie z dzieckiem nadpobudliwym” oraz kursu Mądrego Chwalenia.
Czytaj również:
„Dziecko z ADHD. Samotność rodziców z wyboru”
„Dziecko z ADHD. Samotność rodziców – nie z wyboru”
i inne.
