Im większa rozbieżność między zapisem a wymową w danym języku, tym większa trudność w nauce! Tak też dzieje się podczas nauki języka angielskiego, w którym używa się 26 liter do zapisu symboli 44 głosek (np. głoskę i zapisuje się na siedem sposobów). Nauka tego języka wymaga dużej koncentracji od dziecka i automatycznego kojarzenia liter z dźwiękami im odpowiadającymi.
Osobom z zaburzeniami wzrokowo – przestrzennymi dużą trudność sprawia nauka języków obcych opartych na alfabecie innym od ojczystego, np. cyrylicy. Uczniowie ci muszą włożyć wiele wysiłku w naukę języka rosyjskiego, w którym to litera y oznacza głoskę u, a litera g oznacza głoskę d. Uczniowie dyslektyczni nie powinni też uczyć się dwóch języków równolegle.
24 kwietnia 2004 roku wyszło rozporządzenie ministra sportu i edukacji, na postawie którego rodzice dzieci dyslektycznych mogą ubiegać się o zwolnienie dziecka z nauki drugiego języka obcego w szkole.
Rozpoznanie dysleksji u dziecka nie oznacza, że będzie ono miało trudności w nauce języków obcych. Okazuje się, że wiele dzieci z zaburzeniami czytania i pisania dobrze radzi sobie z nauką języków obcych – szczególnie w zakresie mówienia.
Bardzo wyraźnym „dowodem” na to, że dziecko z trudnościami w pisaniu i czytaniu może nauczyć się innego języka, jest historia dr Katarzyny Bogdanowicz – obecnie specjalisty w nauczaniu języka angielskiego osób z dysleksją.
Dominika Kościelniak
pedagog specjalny- logopeda
Warto przeczytać:
Bogdanowicz M, „Portrety sławnych osób z dysleksją” wyd. Harmonia, Gdańsk 2008
Bogdanowicz M, „Metoda Dobrego Startu” WSiP
Bogdanowicz M, „Ryzyko dysleksji” wyd. Harmonia, Gdańsk 2005
Balejko A., „Jak pokonać trudności w mówieniu, czytaniu i pisaniu” Białystok 2003
Jędrzejowska E, Jurek A, „Diagnoza i terapia dysleksji rozwojowej” w „Logopedia. Pytania i odpowiedzi. Podręcznik akademicki”, red. T. Gałkowski i G. Jastrzębowska, Opole 1999
