Teoria Uczenia się Muzyki Edwina E. Gordona

Profesor Edwin Elias Gordon, twórca sekwencyjnej teorii uczenia się muzyki mówi, że specjaliści od rozwoju dziecka żartują czasami, iż chcieliby umrzeć jako małe dzieci, ale najpóźniej jak tylko byłoby to możliwe. Zdają sobie bowiem sprawę, że możliwości uczenia się nigdy nie są większe niż w chwili narodzin. Teoria zakłada rozwój audiacji muzycznej, czyli rozumienia muzyki, od momentu wykształcenia aparatu słuchu, czyli jeszcze w łonie matki. Zachodzi ona wtedy, gdy w umyśle asymilujemy i rozumiemy sekwencje dźwięków ułożone w skończoną całość,  które dopiero co usłyszeliśmy lub znamy z przeszłości. Jak również te sekwencje, które czytamy z notacji, czy też w danym momencie są komponowane lub improwizowane. Audiacja to kluczowe pojęcie teorii uczenia się muzyki. Osiągamy ją poprzez nieformalne nieustrukturowane, następnie ustrukturowane (w przedszkolu) kierowanie edukacją muzyczną dziecka, a następnie naukę formalną, ale wg określonej kolejności, ustalonej przez założenia teorii.

Pierwszym etapem jest różnicowanie: słuchowo-głosowe, potem skojarzenia słowne i synteza części. Kolejny etap to skojarzenia graficzne (czytanie i pisanie), synteza całościowa. Dopiero po tej fazie mówimy o wnioskowaniu, twórczości czy improwizacji, by na końcu zmierzyć się z rozumieniem teoretycznym. Czyli najważniejsze w kolejności uczenia się jest rozumienie muzyki i improwizowanie – wypowiadanie się w języku muzyki, dopiero na końcu dowiadujemy się, jak nazwać teoretycznie tworzone przez siebie lub innych kompozytorów frazy. Kluczowa jest tu rola improwizacji, która jest tym dla języka muzyki, co swobodna konwersacja w języku mowy. Zauważmy też, iż najpierw uczymy się mówić muzycznie, budujemy słownik słuchowy, by dopiero w kolejnej fazie potrafić go zapisać. Dlatego tak ważne jest posiadanie rozbudowanego słownika muzycznego przed okresem edukacji formalnej.

Jolanta Gawryłkiewicz
Fundacja Kreatywnej Edukacji
www.fundacjakreatywnejedukacji.org

fot. Magdalena Wojciechowska