Lęk separacyjny

Dziecięcy lęk separacyjny rozumiany jako zaburzenie cechuje duże nasilenie, długie utrzymywanie się tego stanu (co najmniej 4 tygodnie) i trudności w funkcjonowaniu społecznym. Charakterystyczny jest skrajnie nasilony lęk, bywa że z napadami paniki i fizycznym przylgnięciem przy próbach oddzielenia dziecka od matki, napady złości, stała odmowa wychodzenia poza dom, powtarzające się koszmary senne o treści związanej z obawami o rodziców lub siebie, niemożność zasypiania bez matki. Mogą towarzyszyć temu objawy somatyczne (np. wymioty, biegunki, bóle brzucha, głowy), zwłaszcza w sytuacjach grożących rozłąką. 

Etiologia lęku przed separacją w dzieciństwie obejmuje czynniki psychiczne (poziom bezpieczeństwa dziecka, stymulacja rozwoju) oraz neurofizjologiczne. Za początek przyjmuje się okres między drugim a piątym rokiem życia. Częściej obserwuje się go u dziewczynek, dzieci wychowywanych przez jedno z rodziców (zwłaszcza samotną matkę). Zdarza się, że dziecko cofa się do poprzednich faz rozwoju. Bywa też, że z czasem lęk związany z separacją może przekształcić się w innego rodzaju lęki.  

Anna Kossowska-Lubowicka – specjalista psychologii klinicznej

Opracowano na podstawie książek:
1.    „Psychiatria dzieci i młodzieży” pod red. Ireny Namysłowskiej, rozdz. 10 „Zaburzenia emocjonalne rozpoczynające się w dzieciństwie” Lidii Popek
2.     „Psychiatria dzieci i młodzieży” Maria Orwid, Kazimierz Pietruszewski, rozdz. 2 „Okres wczesnodziecięcy”.