Mutyzm wybiórczy (selektywny)

Zaburzenie to pojawia się stosunkowo rzadko (0,02 % w ogólnej populacji dzieci i młodzieży), częściej u dziewczynek. Występuje od końca rozwoju mowy do początku okresu dojrzewania, może nasilać się w wieku 3 i 6 lat. Trwa od kilku miesięcy do 2 lat i dłużej. Jeśli utrzymuje się powyżej 10. roku życia – jest to czynnik niepokojący prognostycznie. Etiologia zaburzenia ma charakter wieloczynnikowy – uwzględnia się czynniki biologiczne, środowiskowe i osobowościowe.

Mutyzmowi wybiórczemu towarzyszą często inne zaburzenia – lękowe, depresyjne, tiki, moczenie mimowolne, zanieczyszczanie się kałem, zaburzenia jedzenia, nadpobudliwość psychoruchowa. Zaburzenie nieleczone może doprowadzić do trudności w kontaktach z rówieśnikami i trudności szkolnych. W leczeniu najczęściej stosuje się psychoterapię dziecka i rodziny,  uwzględniając  indywidualny plan pracy, zwracając uwagę na czynniki wywołujące lub podtrzymujące zaburzenie.

Anna Kossowska-Lubowicka – specjalista psychologii klinicznej

Opracowano na podstawie książek:
1. „Psychiatria dzieci i młodzieży” pod red. Ireny Namysłowskiej, rozdz. 11 „Zaburzenia funkcjonowania społecznego rozpoczynające się w dzieciństwie lub w wieku młodzieńczym” Lidii Popek
2. „Psychiatria wieku rozwojowego” pod red. Anieli i Marii Popielarskiej, rozdz. 8 „Specyficzne zabirzenia rozwojowe” –  „Mutyzm wybiórczy” Anieli Popielarskiej
3. „Psychiatria dzieci i młodzieży” Maria Orwid, Kazimierz Pietruszewski, rozdz. 3 „Okres przedszkolny”.