Istnieją dwa kryteria dzielące dyslalię. Pierwszy rodzaj dyslalii występuje ze względu na rodzaj głoski nieprawidłowo artykułowanej.
Sygmatyzm – jest to najczęściej spotykane zaburzenie u dzieci, czyli tak zwane seplenienie. Polega na nieprawidłowej artykulacji głosek s, z, c, dz, lub sz, ż, cz, dż oraz ś, ź, ć, dź. Najczęściej spotykany jest sygmatyzm interdentalny, czyli seplenienie międzyzębowe (mysz – mys, myś; szafa – safa, śafa; żaba – zaba, źaba). W zależności od miejsca wadliwej artykulacji wyróżniamy najczęściej spotykany sygmatyzm międzyzębowy (język jest spłaszczony i wysuwa się między zęby, a powietrze rozprasza się po całej powierzchni); wargowo-zębowy (dolne siekacze stykają się z górną wargą lub górne siekacze z dolną wargą, język nie bierze udziału w artykulacji); boczny (przy artykulacji bocznej dziecko nie emituje powietrza w linii prostej, lecz z jednej strony lub z obu stron); przyzębowy (szeroki język zbliża się do wewnętrznej strony siekaczy). Rzadziej spotykany jest sygmatyzm świszczący, krtaniowy, gardłowy, nosowy.
Rotacyzm – również, obok sygmatyzmu, często spotykana wada, która polega na zaburzonej, nieprawidłowej artykulacja głoskir (rower – lowel, jowel).