Jest więc pewnym zaburzeniem instynktu samozachowawczego, wyrażającego się tendencją do samookaleczeń, samouszkodzeń, sprawiania sobie bólu fizycznego i/lub psychicznego, skłonnością do poniżania się, zaniżania swojej wartości i samooceny, nadmiernej samokrytyki oraz samooskarżania. Już z samej definicji autoagresji wynika jej podział na:
- bezpośrednią (bicie, gryzienie, szczypanie, wyrywanie włosów itp., samouszkodzenia, samookaleczenia)
- pośrednią (wymuszanie agresji innych, prowokowanie jej i poddawanie się jej)
- werbalną (poniżanie się, samokrytyka, samooskarżanie, wmawianie sobie niskiej wartości, bycia niepotrzebnym, niekochanym)
- niewerbalną – jawną (samookaleczenia)
- ukrytą – (pozorowanie objawów choroby, w tym typie autoagresji mieści się syndrom Münchhausena, czyli somatyzowanie, wywoływanie objawów choroby i domaganie się od lekarzy zabiegów, prowadząc w ten sposób do deformacji ciała oraz rozszerzony syndrom Münchhausena – wywoływanie objawów choroby u własnych dzieci).
Skrajnym przejawem autoagresji są akty samobójcze, których liczba wciąż rośnie, a wiek popełniających je osób stale się obniża. Wbrew pozorom, autoagresja nie jest zjawiskiem rzadkim. Dotyczy nie tylko dorosłych, ale także dzieci, również tych najmłodszych. Za najczęstszą przyczynę zachowań autoagresywnych uważa się uraz wywołany w dzieciństwie. Mówiąc „uraz” wielu z nas ma myśli silną traumę, jak np. śmierć lub rozwód rodziców, pobyt w domu dziecka, molestowanie czy też inne formy przemocy fizycznej wobec dziecka. Nic bardziej mylnego, chociaż oczywiście wymienione sytuacje jak najbardziej przyczyniają się do powstawania zachowań samowyniszczających. Uraz jednak nie ogranicza się tylko do fizycznego maltretowania dziecka czy też niekorzystnej, losowej zmiany jego sytuacji życiowej. Przemocą jest nie tylko bicie, gwałcenie, ale także: