Do dzieci należy mówić powoli i po jednym zdaniu. Jeśli damy dziecku polecenie składające się z kilku zdań, to usłyszy pierwsze, a pozostałe zapomni. Polecania wydajemy powoli, stojąc naprzeciwko dziecka, mając kontakt wzrokowy. Ich koncentracja nie jest dobra, więc pamiętajmy, że nad nią też trzeba popracować. Unikajmy też zwrotów „ty nigdy”, „ty zawsze”.
Warto ustalić z dziećmi plan pracy, aby wiedziały, co je czeka. Lekcje należy odrabiać o tej samej porze, według harmonogramu pracy, zajęć w domu czy obowiązków.
Pozwólmy dziecku na wyładowanie nadmiaru energii, np. na zajęciach sportowych czy pozalekcyjnych.
Nie wolno oceniać dziecka, ale zachowanie. Jeśli zwracamy uwagę, mówmy np. „nie podoba mi się twoje zachowanie”, zamiast: „jesteś niegrzeczny”. Należy wybrać jedno zachowanie, które chcemy zmienić, inaczej nic nie osiągniemy. Nie zmienimy nagle całego dziecka – zmiany należy robić małymi krokami.
Do nauki warto zorganizować dziecku spokojne miejsce, tak aby nic go nie rozpraszało, aby mogło uczyć się w ciszy i w przewietrzonym pokoju. Pokój też musi być bezpieczny, gdyż często dzieci z nadpobudliwością najpierw działają, a potem myślą.
Ważne jest rozmawianie o emocjach. Należy nauczyć nasze pociechy, jak rozpoznawać emocje i jak je nazywać.
Porozmawiajmy z wychowawcą lub szkolnym pedagogiem, by poruszyli w klasie temat nadpobudliwości i ADHA, nie koniecznie odnosząc się do konkretnych dzieci. Chodzi bowiem o to, by uświadamiać i uwrażliwiać, a nie piętnować. Dobrze sprawdzają się w tym przypadku bajki terapeutyczne.
Warto, aby także rodzice się edukowali, np. w poradniach albo u szkolnego pedagoga, ciekawe są też książki dostępne na rynku np. o Łosiu z ADHD – to bajka terapeutyczna, zaś na końcu znajdują się porady dla rodziców.
Należy jak najczęściej chwalić dzieci, zapewniać, że kochamy je takie, jakimi są. Nie stawiajmy dziecku wymagań, którym nie mogą sprostać, ambicje rodziców nie powinny być istotniejsze od tego, co dziecko może osiągnąć.
Na koniec moja uwaga dotycząca leczenia farmakologicznego dzieci nadpobudliwych i z ADHD. Osobiście nie jestem jego zwolenniczką, jednak należy rodziców poinformować o takiej możliwości.
Wskazówek dla rodziców, dotyczących postępowania z dzieckiem nadpobudliwym czy z ADHD można napisać jeszcze wiele. Najważniejsze jednak, by było one dostosowane indywidualnie do każdego dziecka, gdyż każde nich jest inne.
Anna Wrocławska
