Stereotypie – czyli nonsensowne, powtarzające się ruchy, w rodzaju poklepywania, są narysowane tak wyraziście, że niemal słyszę ich odgłos… Widzę promienny uśmiech Marii. Czuję spokój leniwego popołudnia, kiedy Maria przekłada rysunki z wizerunkami wszystkich osób, które spotkała w życiu. Doskonale pamięta ich imiona.
Chciałabym napisać, że książka jest znakomita. Jest jedno ale: jest też zupełnie inna. Jeśli jesteś wzrokowcem i/lub komiksiarzem, to polubisz tę książkę. Ja polubiłam. Ta forma wyrazu bardzo do mnie przemawia. Jestem zdania, że większość trudnych tematów można ubrać w historię opowiedzianą przez grafikę, napisy, podpisy, zakreślenia, symbole. Wyobrażam sobie jednak, że do niektórych osób bardziej przemawia lity tekst i wolą, aby obrazy i akcja pojawiały się w ich własnych głowach. Niezależnie od tego, zdecydowanie polecam.
O autyzmie mówi się coraz więcej i bardzo dobrze, że się mówi. Marzy mi się, żeby mówiono też o innych problemach w takiej formie, ale wierzę, że jesteśmy już naprawdę blisko. Literatura otwiera się na żywych ludzi, na dzieci i dorosłych z ich innością, z ich zmaganiem; mówi ich głosem, a w książce „Maria i ja” pozwala widzieć świat ich oczami. Warto dać sobie szansę i spróbować tak go zobaczyć.
Miguel Gallardo napisał i narysował jeszcze inną książkę o niepełnosprawności u dzieci. Czekam z niecierpliwością na polskie tłumaczenie!
Katarzyna Wozinska – psycholog i trenerka, założycielka Centrum Słowo – Psychologia z Duszą (www.centrumslowo.pl). Pracuje w Poznaniu, prowadząc m.in. warsztaty dla rodziców. Prywatnie żona oraz mama.
Maria i ja
Miguel Gallardo
wyd. Egmont Literacki 2012
