Są ludzie, którzy ze wszystkiego robią tragedię. W najdrobniejszych przeszkodach widzą problemy. Nastawieni są na obwinianie innych za swoje błędy, bardzo silnie przeżywają niepowodzenia. Dla nich niepowodzenie to porażka. Mają taką postawę życiową, taki nawyk. Ich codzienność jest trudna. Nie mają poczucia wpływu na swoje życie. Według nich to inni ludzie są odpowiedzialni za ich los. Nie podejmują się działania, ponieważ myślą, że im się nie uda, będzie za ciężko, nie dadzą rady. Nie wierzą w swój sukces.
To osoby reaktywne.
Są ludzie, którzy patrzą na przeszkody jako wyzwania. Dla nich przeszkoda to nie problem, ale sprawa do załatwienia. Błąd traktują jako informację, że trzeba coś zrobić inaczej. Realizują swoje cele, mają plany, wiedzą, że się uda, jeśli nie tym razem, to następnym. Dzięki temu osiągają wiarę we własne możliwości i podejmują się nowych zadań. Działają. Są szczęśliwi, ponieważ mają poczucie wpływu na własne życie. Widzą sens działań, potrafią docenić siebie za efekty swoich działań. Dzięki temu nie ustają w wysiłkach. Działają.
To osoby proaktywne.
Istnieje podwód, dla którego chciałam podzielić się z Wami swoimi przemyśleniami na ten temat.
Poobserwujcie swoje dzieci. Zobaczcie, które cechy u nich przeważają. Piszę o tym dlatego, że dzieciom nadpobudliwym trudniej jest odnosić sukcesy, w związku z czym mogą zacząć wycofywać się z działania. Dlatego, obserwujcie, jak zachowują się wasze pociechy. Wspierajcie je w działaniach, nawet jeśli efekt jest nie do końca satysfakcjonujący.
Sposób, w jaki odnosimy się do wysiłków naszych dzieci, będzie miał ogromny wpływ na to, w jaki sposób będą działać z życiu dorosłym. Ma również wpływ na to, czy będą widzieć problem, czy będą nastawione na rozwiązania. Dla naszych dzieci informacja zwrotna od rodziców jest bardzo ważna. Na jej podstawie budują swój wewnętrzny obraz na lata.
Dzieci również nas obserwują. Będą odwzorowywać nasze zachowania. Z naszym wzorcem będą szły przez życie. Dlatego starajmy się pokazywać im konkretne działania w kierunku uzyskania celu. Nie wystarczy powiedzieć dziecku, żeby się czymś zajęło, żeby coś zrobiło. Poświęcajmy mu uwagę i dawajmy wsparcie. Nie tylko mówieniem, również działaniem. Najlepiej dziecko uczy się poprzez wspólne działanie.
Wymaga to naszej inicjatywy i poświęcenia czasu.
Dlatego warto zadać sobie pytanie: Do której grupy ludzi chcę, aby należało moje dziecko, gdy będzie dorosłym człowiekiem? Jeśli wybierzesz grupę ludzi działających – proaktywnych, to działaj, aby tak się stało.
Proaktywności można się nauczyć. Można jej nauczyć dziecko. Wspierając, zachęcając, nie oceniając, dając przestrzeń do działania, dając przykład.
Z moim synem dużo rozmawiam o działaniu i niedziałaniu. Pokazuję mu działanie, działamy razem. Bardzo zależy mi na tym, aby wpoić mu poczucie wpływu na własne życie.
Zostawię Czytelników z refleksją na ten temat.
Małgorzata Adria – Doświadczona mama nastolatka z ADHD. Wieloletni członek Polskiego Towarzystwa ADHD. Certyfikowany Mediator Oświatowy PCM
Prowadzi blog www.adhd-dziecko.pl. Prowadzi warsztaty dla rodziców na temat radzenia sobie z dzieckiem nadpobudliwym oraz konsultacje indywidualne na skype. Autorka książek: „Oswoić ADHD u dziecka” www.eb.adhd-dziecko.pl, „Budowanie systemu motywacyjnego dla dziecka”, www.system.adhd-dziecko.pl. Autorka internetowego Kursu dla rodziców „Jak lepiej radzić sobie z dzieckiem nadpobudliwym” www.adhd-dziecko.pl/kurs-dla-rodzicow/ oraz Kursu Mądrego Chwalenia www.adhd-dziecko.pl/madre-chwalenie-dziecka/
Czytaj recenzję książek Małgorzaty Adrii
