Nie poddawajmy się! Nie możemy się poddać, bo co wtedy stanie się z naszym dzieckiem? Co będzie, gdy odpuścimy? Co będzie, gdy przestaniemy wychowywać, wspierać? Jak będzie wyglądało jego życie, gdy przestaniemy walczyć? Gdy przestaniemy pracować nad dzieckiem, pokazywać mu, co jest dobre, a co złe, uczyć je, jak się zachowywać, żeby być akceptowanym społecznie, uczyć organizacji życia? Kiedyś, gdy mój syn był w trzeciej klasie szkoły podstawowej, usłyszałam od wychowawczyni takie słowa:
„Państwa syn ma szczęście, że urodził się w takiej rodzinie. W rodzinie, która dba i walczy mimo wszystko. Inaczej poszedłby na zmarnowanie. Mieliśmy tu takiego chłopca w szkole. Tylko, że ta rodzina nie interesowała się dzieckiem. Widuję go czasem. Poszedł na zmarnowanie. Gdyby urodził się w takiej rodzinie jak wasza…”.
I właśnie dlatego nie możemy się poddawać. Niezależnie, czy jesteś matką lub ojcem samotnie wychowującym dziecko, czy tworzycie pełną rodzinę – dbajcie o siebie jak najbardziej możecie w tej sytuacji, aby mieć siłę, aby nie odpuszczać.
Uczcie się, czytajcie mądre książki, aby rozpoznawać objawy, aby być silnym w wiedzę i móc edukować otoczenie, w tym szkołę. Wprowadzajcie zasady i konsekwencje, aby stworzyć latarnię morską dla dziecka. Budujcie systemy motywacyjne, aby wyrabiać dobre nawyki. Chwalcie, wspierajcie, aby budować, i tak często zachwiane, poczucie własnej wartości dziecka.
Ważne: NIE POZOSTAWAJCIE SAMI. Z tą ideą rozpoczęłam pisanie tego cyklu artykułów – abyście nie pozostawali sami.
Szukajcie wsparcia, gdzie się da. Szukajcie miejsca, które wesprze was merytorycznie oraz osób, którym można się wypłakać. Szukajcie okazji dla robienia czegoś dla siebie, aby wyjść z koła kręcącego się wokół dziecka. Szukajcie możliwości regeneracji, aby mieć siłę do dalszej pracy.
Bądźcie silni i z podniesioną głową rozwijajcie swoje dzieci. Jakie jest inne wyjście?
