Hipoterapia » EgoDziecka

Terapia odbywa się pod okiem terapeuty, lecz osoba poddawana terapii przede wszystkim skupia się na kontakcie  ze zwierzęciem. Kontakt ten jest stopniowany, zwykle rozpoczyna się obserwacją, krótkotrwałym dotykiem, głaskaniem konia, by wreszcie, wraz z upływem czasu, włączone zostały przejażdżki i inne bliskie kontakty z koniem.

Ogromną zaletą tej metody jest fakt, że koń jest towarzyszem mało wymagającym – nie trzeba nawiązywać z nim kontaktu werbalnego, nie można go obrazić ani też zawieść jego oczekiwań, zaś wszystko to ułatwia osobie poddawanej terapii przełamanie bariery, która często dzieli podopiecznego i terapeutę.

Wśród innych pozytywnych cech tej metody należy wymienić przede wszystkim aktywizację wszystkich zmysłów, wyparcie ruchów stereotypowych poprzez jazdę konną, atmosferę bezpieczeństwa (którą zapewnia także obecność terapeuty), walory fizyczne – usprawnienie toru oddechowego, rozciągniecie mięśni i stawów, a co za tym idzie, korekcja postawy ciała, ćwiczenie koncentracji poprzez skupienie się na koniu i na jeździe.

Klaudia Sania-Kawa – pedagog specjalny, polonistka, pogłębiająca swoją wiedzę na studiach podyplomowych z logopedii, na co dzień zajmuje się prowadzeniem zajęć ogólnorozwojowych dla dzieci i młodzieży

Polecana literatura:
1.Zając I., Grabara M., Pucher J., Hipoterapia w usprawnianiu dzieci autystycznych, „Wychowanie Fizyczne i Zdrowotne. Miesięcznik nauczycieli, trenerów i szkolnej służby zdrowia”, nr11/2002.
2. Lisiecka M., Pęczak M., Dlaczego koń? [hipoterapia], „Rewalidacja” nr2/2000.3. „Psychopedagogiczne aspekty hipoterapii dzieci i młodzieży niepełnosprawnych intelektualnie”, pod red. A. Strumińskiej, Warszawa 2003 (praca zbiorowa poświęcona hipoterapii).

4. Brzuchacz M., Terapia psychomotoryczna małych dzieci z zaburzeniami i utrudnieniami w rozwoju psychoruchowym w hipoterapii, „Szkoła Specjalna 2” nr4/2005.

Dodano do koszyka.
0 produktów - 0,00