Ogromną zaletą tej metody jest fakt, że koń jest towarzyszem mało wymagającym – nie trzeba nawiązywać z nim kontaktu werbalnego, nie można go obrazić ani też zawieść jego oczekiwań, zaś wszystko to ułatwia osobie poddawanej terapii przełamanie bariery, która często dzieli podopiecznego i terapeutę.
Wśród innych pozytywnych cech tej metody należy wymienić przede wszystkim aktywizację wszystkich zmysłów, wyparcie ruchów stereotypowych poprzez jazdę konną, atmosferę bezpieczeństwa (którą zapewnia także obecność terapeuty), walory fizyczne – usprawnienie toru oddechowego, rozciągniecie mięśni i stawów, a co za tym idzie, korekcja postawy ciała, ćwiczenie koncentracji poprzez skupienie się na koniu i na jeździe.
Klaudia Sania-Kawa – pedagog specjalny, polonistka, pogłębiająca swoją wiedzę na studiach podyplomowych z logopedii, na co dzień zajmuje się prowadzeniem zajęć ogólnorozwojowych dla dzieci i młodzieży
Polecana literatura:
1.Zając I., Grabara M., Pucher J., Hipoterapia w usprawnianiu dzieci autystycznych, „Wychowanie Fizyczne i Zdrowotne. Miesięcznik nauczycieli, trenerów i szkolnej służby zdrowia”, nr11/2002.
2. Lisiecka M., Pęczak M., Dlaczego koń? [hipoterapia], „Rewalidacja” nr2/2000.
3. „Psychopedagogiczne aspekty hipoterapii dzieci i młodzieży niepełnosprawnych intelektualnie”, pod red. A. Strumińskiej, Warszawa 2003 (praca zbiorowa poświęcona hipoterapii).
4. Brzuchacz M., Terapia psychomotoryczna małych dzieci z zaburzeniami i utrudnieniami w rozwoju psychoruchowym w hipoterapii, „Szkoła Specjalna 2” nr4/2005.