Diagnoza zaburzenia hiperkinetycznego jest rozpoznaniem klinicznym, nie ma jednego testu czy badania diagnostycznego. Uważa się, że u podstaw ADHD leżą trudności w kontroli i hamowaniu zachowań, wynikające z późniejszego dojrzewania pewnych struktur w mózgu wskutek działania czynników dziedzicznych.
Między 6. a 9. rokiem życia obserwuje się szczyt rozpowszechnienia ADHD, co związane jest z trudnościami w adaptacji do warunków szkolnych. Częściej zaburzenie to stwierdza się u chłopców. Objawy mogą czasem przetrwać do okresu dorastania i dorosłości. U dzieci z ADHD może istnieć zwiększone ryzyko innych zaburzeń psychicznych.
Prawidłowy system rodzinny, dobre funkcjonowanie dziecka w szkole oraz poprawne kontakty z rówieśnikami mogą wpływać pozytywnie na rokowanie, podczas gdy chaos w najbliższym środowisku może nasilać problemy dziecka, chociaż nie jest zwykle przyczyną samą w sobie.
Oddziaływanie wobec dziecka nadpobudliwego psychoruchowo powinno być wielokierunkowe, a leczenie jest procesem wieloletnim.
Anna Kossowska-Lubowicka – specjalista psychologii klinicznej
Opracowano na podstawie książki:
1. „Psychiatria Dzieci i Młodzieży” pod redakcją Ireny Namysłowskiej, rozdz. 17. pt. „Zaburzenie hiperkinetyczne” autorstwa Tomasza Wolańczyka i Jadwigi Komender